كمونیست صورتی قهرمان كنفرانس برلین دوم

مراسمی كه دولت آلمان به ابتکار موسسه انتشاراتی اكسل اسپرینگر ـ امتداد بازوی دولت آلمان - با عنوان "بیلد ۱۰۰” در محل پارلمان آلمان در برلین برگزار كرد تا در آن "قهرمانان آزادی"یش را در كشورهای بلوك مخالف خود لانسه كند، حكم "كنفرانس برلین دوم" را برای حزب كمونیست كارگری ایران (حككا) داشت. همان كنفرانسی كه قصد فروش یا لانسه كردن استحاله طلبان را در سال ۲۰۰۰ در برلین داشت و مینا احدی از طرف حككا تریبون مخالفت با آن را بدست گرفته بود اینبار برای لانسه كردن میناها تشكیل شد. با گذشت نزدیك به دو دهه مینا احدی در كنفرانس برلین دوم از اینسوی میز به آنسوی میز نقل مكان كرده، پای حككا را نیز به كاخهای دول غربی باز كرد. این قطعا نقطه عطفی برای حككا است. مگر هدفشان همین نبود؟ سیاست های راست روانه حككا نهایتا به بار نشست. همانطور كه عبداله مهتدی طی یك دوره گردش به راست توانست بعنوان ابزار دول غربی پایش را به كاخ سفید باز كند، حككا نیز ابزار هر چند موقت غرب شد. ابزار شدن حككا ناشی از نفوذ اجتماعی یا تبدیل شدن این حزب به وزنه قابل توجهی در معادلات سیاسی ایران نیست. خیر، نه حككا و نه مشخصا مینا احدی چنین جایگاهی پیدا نكرده اند. پیش از حككا نیز علت بكارگیری ابزار مجاهد و عبداله مهتدی توسط غرب ناشی از نفوذ اجتماعی آن جریانات نبود. ارزش مصرف حككا در فونكسیونی است كه این حزب در رابطۀ دولتهای غربی با ایران پیدا كرده است. به این برمیگردم. غرب پراگماتیست است، با كلید اصلاح طلبان ۷۹ به سراغ قفلِ مهار تحولات سال ۹۸ در ایران نمیرود. به "كمونیسم صورتی" نیاز دارد. كمونیست صورتی وصف میبدی از مینا در مصاحبه اش با او بود. ابزار واكنش غرب به جست و خیزهای اخیر جمهوری اسلامی، نه حمله نظامی بلكه همین كمونیسم صورتی است. میبدی از طرف اپوزیسیون پرو غرب این نقش را به جناح چپ نیروهای پرو غرب، كمونیسم صورتی، تبریك گفت و به مینا قول داد كه اگر جمهوری اسلامی به آلمان بخاطر برجسته كردن مینا اخطار دهد، خود او جواب جمهوری اسلامی را میدهد! این جایگاه مینا از عواقب دست در گردن انداختن سفیر آمریكا با او است. پست كردن آن عكس در توئیترریچارد گرنل با تاكید بر اینكه مینا از همان سال ۱۹۷۹ (سال انقلاب ۵۷) برای "حقوق بشر" مبارزه كرده است، پیغامی دیپلماتیك به جمهوری اسلامی در متن شرایط سیاسی امروز ایران است. گفتگوی وزرای خارجه و دفاع آلمان با مینا و عكس یادگاری گرفتن آنها با مینا و انتشار آنها در رسانه های آلمانی پیام دیپلماتیك حساب شده ای از طرف دولت آلمان، به نیابت غرب، به جمهوری اسلامی ارسال كرد.

چه پیامی؟

در متن اعتراضات كارگری كه از دیماه ۹۶ آغاز شده بود، جمهوری اسلامی در عكس العمل به فشار تحریمهای آمریكا، "لولوی" كمونیسم را از طریق "اعترافات" اسماعیل بخشی و سایر فعالین كارگری نیشكر هفت تپه به غرب نشان داد. پیام شان به غرب این بود كه جمهوری اسلامی همچنان ابزار مناسبی برای سركوب كارگران و كمونیستهاست. كه غرب باید حواسش باشد. كه در صورت تضعیف جمهوری اسلامی كمونیستها ممكن است بقدرت برسند. از طرف دیگر همین جمهوری اسلامی علیرغم خواست اروپا و خصوصا آلمان در رعایت برجام، زیر برجام زده است، با سرعت نور پروژه ساخت بمب اتم را از سر گرفته و مگس غرب در خلیج فارس نیز شده است. پاتك غرب به این ورجه وورجه های جمهوری اسلامی این است كه با برخ كشیدن مهره كمونیستهای صورتی به جمهوری اسلامی پیام متقابلی بفرستند كه نه تنها از لولوی كمونیست صورتی نمیترسد، كه آنها را حمایت هم میكند. اما تن به جمهوری اسلامی بمب اتم دار نمیدهد. دِرُنهای جمهوری اسلامی و توئیتهای گاه تهدید آمیز گاه دیپلماتیك هیئت حاكمه آمریكا صرفا بمنظور زمینه سازی برای مذاكرات بكار نمیروند بلكه استفاده آنها در خود جزئی از مذاكره است. موضوع این مذاكره یك چیز است و بس. جمهوری اسلامی میگوید از ساخت بمب اتم كوتاه نمی آید و هیئت حاكمه جاری آمریكا میگوید جمهوری اتمیِ اسلامی را تحمل نمیكند. حككا در این متن فونكسیون خاصی در رابطۀ غرب با جمهوری اسلامی پیدا كرده است و رسما یكی از ابزارهای غرب برای فشار به جمهوری اسلامی شده است.

این اولین بار نیست كه غرب از یك نیروی اپوزیسیون ضد رژیمی علیه جمهوری اسلامی استفاده میكند. غرب مدتهاست از ابزار مجاهدین در رابطه اش با جمهوری اسلامی استفاده كرده است: هنگامی كه رابطه اش با جمهوری اسلامی كدر میشود لولوی جانشین كردن آنها را به رخ جمهوری اسلامی میكشد. روزی كه رابطه اش با جمهوری اسلامی گرم میشود یا رو به بهبود میرود مجاهد را بحاشیه میراند و یا آنرا در لیست تروریست ها قرار میدهد. برای غرب مجاهد، حككا و عبداله مهتدی ابزار موقت فشار به جمهوری اسلامی هستند. غرب بهمان سرعتی كه این ابزار را در تقابلش با جمهوری اسلامی برجسته میكند، هنگامی كه ارزش مصرفشان به پایان رسید، آنها را به لجن میكشد. تفاوت اما در اینست كه غرب هنگام تسویه حساب با حككا تنها كمونیسم صورتی را به لجن نمیكشد، كمونیسم كارگری را هم به لجن میكشد. در افشا و تقابل با این پدیده است كه به سیاق منصور حكمت باید گفت دروازه دولت و قدرت سياسى در ايران به روى این حزب صورتی و سازشكار باز نيست. خيرى از آنها به مردم نخواهد رسید اما مانند همه جريانات مشابه در دنياى جنگ سرد نوین، كمونیسم صورتی میتواند عامل بازدارنده در پیروزی كمونیسم كارگری باشد. براى کسى که کمى به سوسیالیسم كارگری اهمیت دهد، نمايش امروز اينها ابدا بامزه نيست.

***