یکی مثل تو

در هفدهم ژوئیه امسال،    دو روز    پس از رای مثبت پارلمان به پذیرش سیاستهای ریاضت اقتصادی، سیپراس كابینه خود را از مخالفین طرح ریاضت اقتصادی پاكسازی كرد. در مجموع ٩ مورد تغییر در كابینه صورت گرفت كه مهمترین آن عزل وزیر انرژی بود. پاناگیوتیس لافازانیس از پلاتفرم چپ سیریزا از وزارت انرژی خلع شد. پیش از آن در جلسه طولانی و فرسایشی پارلمان در پانزدهم ژوئیه، كه تا پس از نیمه شب ادامه داشت،    ٣٨ نفر از اعضای سیریزاــ از جمله واروفاكیس وزیر سابق اقتصاد ــ به طرح ریاضت اقتصادی رای منفی دادند.(در مجموع ٦٤ عضو پارلمان به آن طرح رای منفی دادند) سیریزا به این ترتیب موقعیت اكثریت پارلمانی خود را با رای منفی نمایندگان پارلمانیش از دست داد. اما حزب دست راستی دمكراسی نو به كمك سیپراس شتافت و با رای مثبت خود عملا با جناح راست سیریزا ائتلاف كرد و تداوم و افزایش سیاستهای ریاضت اقتصادی را بتصویب رساند. لافازانیس نقش مهمی در سازماندهی رای منفی در پارلمان داشت. بهمین دلیل مورد غضب سیپراس قرار گرفت و دو روز بعد از كابینه سیپراس پاكسازی شد. لازم به یادآوری است كه پلاتفرم چپ حدود سی درصد از اعضای سیریزا ر

در ادبیات ماركسیستی چپ در ایران دو عبارت در وصف سرمایه داری ایران و خاورمیانه اغلب بكار برده میشود: دولت متعارف سرمایه داری و انتگراسیون در بازار جهانی. اولین مفهوم كه صرفا سیاسی است و مشخصا به تثبیت قدرت سیاسی در یك جامعه مربوط میشود، مفهومی جا افتاده و روشن است. دولت متعارف سرمایه داری برابر با دولتی است كه اولا اتوریته اش از سوی گرایشات مختلف طبقه سرمایه دار برسمیت شناخته شده باشد و دوما این اتوریته، قدرت سیاسی، در مبارزات جاری مزدبگیران به چالش كشیده نشده باشد. آنچه كه بنظر میاید ناروشن باشد، معنای عملی انتگراسیون در بازار جهانی سرمایه داری در دوران جاری است. این مفهوم از طرف مطرح كنندگانش تقریبا بلا استثنا با معیار "صدور سرمایه امپریالیستی" به خاورمیانه سنجیده میشود. مفهومی كه ریشه در تعریف لنین از امپریالیسم در اوایل قرن بیستم دارد. گوئی اگر دولتهای آمریكا و اروپای غربی یا شركتهای غول پیكر بین المللی سرمایه ای را به خاورمیانه صادر كنند، انتگراسیون نیز صورت پذیرفته است . معنای عملی انتگراسیون در بازار جهانی را در متن سازماندهی جاری تولید در سطح جهان میتوان فهمید.

بحران، بحران انقلابی، شرایط انقلابی در دمكراسی غربی تئوری بحران ماركس صرفا تئوری توضیح مناسبات سرمایه داری نیست. برای ماركس مهمترین امر برچیدن این مناسبات بود. مانیفست كمونیست در سال ١٨٤٨ بمعنی واقعی كلمه مانیفستی برای این منظور بود كه انتشار آن متصادف با انقلاب فوریه فرانسه و سپس انقلابات ١٨٤٨ در اروپا بود. یكی از ابزار تبلیغاتی بورژوازی در رد تئوری انقلاب اجتماعی ماركس ــ كه از جمله توماس پیكتی بدون حتی مطالعه ماركس آنرا بعنوان یك "فاكت" در كتابش به تحقیر "روز قیامت" نامیده ــ بوقوع نپیوستن انقلابات سوسیالیستی در متن بحرانهای سرمایه داری در غرب است. در بهترین حالت میگویند آخرین انقلابات در اروپا در سال ١٨٤٨ رخ دادند. یك نكته را نمیتوان نه در تئوری و نه در پراتیك ماركسیستها رد كرد: بحران سرمایه داری بستر بوقوع پیوستن انقلاب است. دوره ای كه ماركس تیتر خاصی برای آن انتخاب نكرد، صرفا آن را دوره بحران سرمایه داری میدانست. لنین در بستر بحران سرمایه داری شرایط انقلابی را تئوریزه و سه مشخصه برای آن تعریف كرد. منصور حكمت نیز از بحران انقلابی با مضمونی مشابه آنچه لن

با مشاهدۀ باتلاق توحش و ارتجاع اسلامی در خاورمیانه، هر انسان شریفی در هر نقطه دنیا هاج و واج میماند كه اصلا چگونه میتوان بدون گرفتار باتلاق شدن وارد این میدان شد، برداشتن قدمی مثبت پیشكش.  این یادداشت نه یك بحث جامع و همه جانبه از اوضاع منطقه كه برای  كمك به بحث "چه میتوان كرد؟"  بتحریر درمیاید . زمینه های پیدایش باتلاق توحش اسلامی در خاورمیانه نیروهای درگیر در توحشی كه در خاورمیانه در جریان است بنظر میاید در سطح فراكشوری عمل میكنند. هم دولتهای مرتجع تركیه و عراق و سوریه و جمهوری اسلامی و عربستان سعودی و قطر را میبینیم و هم دولتهای آمریكا و روسیه و بحد ضعیف تری اتحادیه اروپا و هم جنبش متوحش اسلام سیاسی در قالب داعش ــ كه دست پخت همین دولتهاست. این باتلاق سرمایه داری حاصل عكس العمل به دو معضل متفاوت در خاورمیانه است. یكی معضل اتوریته درون طبقه ای بورژوازی در خاورمیانه و دیگری رودروئی مردم با حكومتهای استبدادی. خیزشهای انقلابی مردمی كه از سال ٢٠٠٩ در ایران آغاز و سپس در سال ٢٠١١ به جمعی از كشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا گسترش یافت، به امید دنیایی