یکی مثل تو

سیاست میدان تقابل نیرو هاست، میدان جنگ مواضع نیست. موضعی كه كلیشه وار اعلان میكند "قطب سوم"ی در ونزوئلا وجود دارد كه امرش "نه" گفتن به دو قطب دیگر است، نتیجه می‌گیرد که باید به همان قطب سوم رهنمود داد كه تا میتوانید به این قطب و به آن قطب و به در و دیوار "نه" بگوئید و لاغیر. این موضع به نیروئی متکی نیست و در عمل مروج بی عملی است. بعید میدانم مدعیان این موضع با نام دو تا ازشهرهای ونزوئلا، دو نیروی چپ در آن كشور یا حتی دو شخصیت اپوزیسیون ــ بجز آنهائی كه سی ان ان معرفی كردهــ آشنا باشند، بگذریم از "شناختشان" از "قطب سوم در ونزوئلا". چنین موضعی با طرح سوالی انتزاعی "اگر ایران مثل ونزوئلا بشود، چه باید كرد؟" به این استنتاج میرسد که اگر آمریكا و غرب پشت جناحی از حكومت یا جناحی از اپوزیسیون حكومت بروند، آیا باید در تقابل با آنها مدافع وضع جاری یعنی حاكمیت جمهوری اسلامی شد، بیطرفی اعلام كرد یا "قطب سومی" عمل كرد؟ "قطب سوم" صرفا آچار فرانسه ای است كه در جواب به سوال انتزاعی بالا كارا میشود. این ذهنیت در ذهن خ

«کمبود اسکناسها بسیاری از کارگران را مجبور به صرف وقت زیاد در ایستگاههای کاری و صندوق های نقدی برای برداشت مبلغ لازم برای پرداخت هزینه حمل و نقل می کند. صاحبان اتوبوس هایی که در خطوط منظم فعالیت می کنند، خواستار افزایش قیمت کرایه می شوند تا قیمت های گران قطعات یدکی، لاستیک ها، روغن موتور و غیره را پوشش دهند... بخش بزرگی از کشور، از جمله کاراکاس، اکنون دچار کمبود سیستماتیک آب است و بعضی از مناطق تنها یک یا دو بار در هفته و در بعضی موارد هر 10 روز یک بار آب به خانه شان میرسد. خاموش شدن برق نیز مکرر است و در مکان هایی مانند مارشایبو به اعتراضات خیابانی منجر شده است زیرا مردم نمی توانند حرارت و خراب شدن غذا را در فریزر و یخچال خود تحمل کنند... تورم نجومی نیز به آرامی کل اقتصاد را متوقف می کند. بسیاری از کارگران هنوز در کارخانه هایی کار می کنند که در آن هیچ چیز تولید نمی شود. گاهی اوقات به کار می روند فقط برای نگه داشتن درآمد، اما فقط برای چند ساعت. پس از آن بقیه روز بدنبال تهیه مواد غذایی و یا شاید انجام چند معامله در بازار سیاه به منظور تکمیل دستمزد خود میروند تا باین طریق بتوانند به