یکی مثل تو

بقول بصیر نصیبی عزیز، گیریم فیلم  اخیر  فرهادی یك شاهكار هنری باشد، شاهكار كارگردانی، سناریو نویسی، بازیگری، فیلمبرداری، صدابردای، صحنه سازی، موسیقی متن، نورپردازی و غیرآنها باشد، جایزه را نهایتا به افراد میدهند، به نوار یا فایل فیلم كه نمیدهند. حال این فرد میتواند كن لوچ یا یك بسیجی باشد. چرا دامنه گیرندگان یك جایزه میتواند چنین متغیر باشد؟ برای جواب هم باید به موسسه اهدا كننده جوایز و هم به نفس جایزه دادن رجوع كرد. این البته مبحثی جداگانه است و من در انتهای این یادداشت اشاره ای به آن خواهم كرد. طبیعی است كه مقایسه بالا مقایسه یكسانها نیست چرا كه كن لوچ ریشش برای ساختن یك فیلم سینمائی گرو دولت نیست. فرهادی هست، بازیگر بسیجی كه تكلیفش روشن است. قبل از ادامه نكته ای تكراری را مختصرا مطرح كنم. ما در ایران سینمای زیرزمینی – بمعنای خلاف جریان، مستقل، مخالف دستگاه فكری حاكم-- نداریم. راستش نمیتوانیم داشته باشیم. میتوان موسیقی، نقاشی، مجسمه سازی، ادبیات، رقص و حتی تئاتر زیرزمینی داشت اما بجز استثنائاتی در تولید فیلمهای مستند ــ كه در اصل مجموعه ای از مصاحبه های بواقع زیرزمینی است