یکی مثل تو

نرخ حداقل دستمزد در ایران وقتی با دلار آمریكا، كه واحد پول تجارت بین المللی است ، بیان میشود، ارزش  واقعی مبادله حداقل دستمزد یا قدرت خرید آنرا بیان میكند. نرخ صوری حداقل دستمزد به ریال هیچگاه نسبت به سال قبل آن كاهش پیدا نكرده است. پس تبدیل نرخ دستمزد به دلار، با كاربست تعدیل نرخ تورم دلار، روش نسبتا ساده ای برای نشان دادن این امر است كه قدرت خرید كارگر نسبت به گذشته چه تغییری كرده است.  بعنوان مثال حداقل دستمزد در سال ۱۳۵۸ معال ۱۷۰۱۰ ریال بود، نرخ متوسط دلار در آنسال ۱۴۰ ریال و باینترتیب نرخ دستمزد به دلار پیش از تعدیل تورم دلار ۱۲۱.۵ دلارِ آنزمان بود.  حال، نرخ حداقل دستمزد در سال جاری ۱۵۱۶۸۲۲۰ ریال است. نرخ متوسط دلار امسال ۱۲۶۷۵۰ = ۲ /( ۱۳۴۵۰۰ + ۱۱۹۰۰۰ ) ریال است. نرخ حداقل دستمزد در سال   ۱۳۹۸  بنابراین ۱۲۰ دلار است. از آنجا كه مبنای مقایسه ارزش مبادله را قدرت خرید دلارِ امروز قرار میدهیم، محاسبه فوق برای سال جاری احتیاج به تعدیل دلار ندارد، چون این مبلغ ارزش دلار امروز است. اما میدانیم كه قدرت خرید ۱۲۱.۵ دلار چهل سال پیش بسیار بیش تر از قدرت ...

با هر مسافرت روحانی یا هیئتی از دولت ایران به یكی از كشورهای اروپائی و با هر مسافرت هیئتی از سران دولتهای اروپائی به تهران بمنظور بست قرادادهای اقتصادی، توهم گره گشایی معضل سرمایه گذاری در ایران و متعاقبا امید به عادی شدن روابط اقتصادی ایران با بازار جهانی بیشتر میشد. شاید بازاریان میتوانستند دوره ای را با امید زندگی كنند اما كارگران نمیتوانستند. آنها برای تامین هزینه كالاهای مورد نیاز زندگیشان به دستمزد نیاز داشتند، نه به امید. اقتصاد ایران در دو ساله حول و حوش مذاكرات، سپس توافق برجام و تا خروج آمریكا از این توافق روی حباب زندگی میكرد. در ایندوره مراكز تولیدی بخاطر كمبود مواد اولیه یا انقراض ابزار كار شان یكی پس از دیگری ــ و گاه دسته جمعی ــ تعطیل میشدند. كارگران نه تنها بدون دریافت حق سنوات یا حق بازنشستگی بیكار میشدند كه حتی حقوق عقب افتاده اشان پرداخت نمیشد. اما درست در همین مدت بازار سرمایه موهوم رونق پیدا كرد و به تشكیل حبابهائی دامن زد . حباب اول، بازار مستغلات بود كه در فاصله دو سال منتهی به خروج آمریكا از برجام جهش نجومی پیدا كرد. حباب دوم، ناشی از طرح تورم زدائی...

بر هیچ كس در هیچ كجای دنیا پوشیده نیست كه جمهوری اسلامی به بهانۀ "دژمنی" با آمریكا با شعار "مرگ بر آمریكا" انقلاب 57 را سركوب كرد، بجان توده مردم در هر كنجی از زندگیشان افتاد، آپارتاید جنسی براه انداخت. كارگر را بی حقوق كرد، حقوق كارگر را پراخت نكرد و نمیكند، زبان میبرد و ... شعار"دشمن ما همینجاست، دروغ میگن آمریکاست” پاسخ محكمی به این سیاست چهل ساله سركوب ج ا در بهانه اش به دشمنی با آمریكا بود. از این برخورد درست توده زحمتكش اما نمیشود نتایج غلط گرفت كه اولا دولت آمریكا بواقع دشمن ج ا باشد، كه نیست. ثانیا دولت آمریكا دوست كارگر است، كه نیست. اعلام اینكه قربانیان بلافاصله تحریمهای تجاری آمریكا توده وسیع كارگر و زحمتكش است، بلافاصله با اعتراض دست راستی های پرو غرب و هواداران حككا مواجه میشود چرا كه آنها عملا با كشیدن عكس مار از شعار "دروع میگن آمریكاست “ مروج صریح یا تلویحی "زنده باد آمریكا" شده اند . ***

برژینسكی در فوریه ۲۰۰۶ در مصاحبه ای با نیویورك تایمز گفت "آمریكا میتواند با ایران هسته ای كنار بیاید". توجیه برژینسكی اینبود كه چون آمریكا توانسته است با چین ِ اتمی كنار بیاید، با ایران هم میتواند. او دهه ها پیش از آن در سال ۱۹۷۹ ، سال انقلاب ۵۷ ، مشاور امنیت ملی دولت جیمی كارتر بود، دولتی كه جاده صاف كن بقدرت رسیدن خمینی شد. برك اوباما و جیمی كارتر به جناح یكسانی از حزب دمكرات تعلق داشتند طوریكه كابینه اوباما پس از گذشته دهها سال شبیه به كابینه كارتر بود اما برژینسكی در آن سمت رسمی نداشت. او در این ایام نقش ایدئولوگ را برای این جناح از حزب دمكرات بازی میكرد. بعبارت دیگر آمریكا هنگامی كه برژینسكی در پذیرش جمهوری اتمی اسلامی تبلیغ میكرد، داشت خودش را برای ریاست جمهوری شاگرد برژینسكی، برك اوباما، آماده میكرد. استراتژی كنار آمدن با جمهوری اتمی اسلامی در نتیجه ناظر بر مذاكراتی شد كه محصول آن برجام شد. برجام بطور ضمنی پذیرفته بود كه ایران طی دوره ای ۱۰ ـ ۱۵ ساله پتانسیل ساخت بمب اتم را داشته باشد، دقیقتر بگویم، كابینه اوباما آگاهانه وارد معاهده ای با ایران شد كه در انت...

مراسمی كه دولت آلمان به ابتکار موسسه انتشاراتی اكسل اسپرینگر ـ امتداد بازوی دولت آلمان - با عنوان "بیلد ۱۰۰” در محل پارلمان آلمان در برلین برگزار كرد تا در آن "قهرمانان آزادی"یش را در كشورهای بلوك مخالف خود لانسه كند، حكم "كنفرانس برلین دوم" را برای حزب كمونیست كارگری ایران (حككا) داشت. همان كنفرانسی كه قصد فروش یا لانسه كردن استحاله طلبان را در سال ۲۰۰۰ در برلین داشت و مینا احدی از طرف حككا تریبون مخالفت با آن را بدست گرفته بود اینبار برای لانسه كردن میناها تشكیل شد. با گذشت نزدیك به دو دهه مینا احدی در كنفرانس برلین دوم از اینسوی میز به آنسوی میز نقل مكان كرده، پای حككا را نیز به كاخهای دول غربی باز كرد. این قطعا نقطه عطفی برای حككا است. مگر هدفشان همین نبود؟ سیاست های راست روانه حككا نهایتا به بار نشست. همانطور كه عبداله مهتدی طی یك دوره گردش به راست توانست بعنوان ابزار دول غربی پایش را به كاخ سفید باز كند، حككا نیز ابزار هر چند موقت غرب شد. ابزار شدن حككا ناشی از نفوذ اجتماعی یا تبدیل شدن این حزب به وزنه قابل توجهی در معادلات سیاسی ایران نیست. خیر، نه...

جمهوری اسلامی عدد و رقم مجازات و محاكمه حالیش نیست، تك تك فعالین كارگری را هر سال حول و حوش اول ماه مه یا هر موقع كه میلشان كشید با یا بدون بهانه دستگیر میكنند. مگر اسماعیل بخشی و سپیده قلیان را بهمین شكل، بدون هیچ دلیلی برای بار دوم دستگیر نكردند؟ از كارگران وثیقه سنگین میگیرند، رقمی بالغ بر 50 تا 110 سال حداقل دستمزد. آنها را تا مدتها پس از ختم احكام جزائی كه خودشان صادر كرده اند در زندان نگه میدارند، شكنجه  شان میكنند، به اعتراف تلویزیونی وادارشان میكنند، مجبورشان میكنند نامه "التماسی" بنویسند، خودكشی شان میدهند و ... جمهوری اسلامی شاید فعالین كارگری را تیرباران نكند اما آنها را بمعنای واقعی كلمه زجر كش میكند، بماند كه برخی از آنها را نیز رسما در زندان میكشند. چرند تخفیف مجازات توی سر جمهوری اسلامی بخورد، چنین چیزی وجود ندارد .  صورتمسئله اساسا قضائی نیست كه حال مجازاتی را الزامی كرده باشد. آخر چه جرمی، چه خلافی، چه مجازاتی؟ مسئله در اصل و اساسش سركوب كارگر است و جمهوری اسلامی هیچ مرزی برای سركوب قائل نیست. در این راستا، كاركرد انتشار نامه منتسب به سه فعال كارگر...