یکی مثل تو

  متن زیر شامل سه یادداشت و یک فایل صوتی است که از زوایای مختلف نظریه نئولیبرالیسم و گرایشی که ضدیت با نئولیبرالیسم را به هویت  سیاسی خویش تبدیل کرده است، مورد نقد تئوریک، سیاسی و عملی قرار میدهد﮳ همچنین تلاش شده است دلایل یورش به دستاوردهای کارگری در چند دهه اخیر بر مبنای تئوری ارزش مارکس توضیح داده شوند﮳ مضمون ذیل ویرایشی از یادداشتهای قبلا منتشر شده است که اینبار بعنوان یک مجموعه منتشر میشود﮳ **    I ﮳ درباره نئولیبرالیسم و بنر ١٦ آذر دسامبر ٢٠١٩   بنر یکسانی با مضمون «ایران، فرانسه، عراق، لبنان، شیلی … مبارزه یکی است/سرنگونی نئولیبرالیسم» در اعتراضات شانزده آذر در دو دانشگاه تهران و علوم پزشکی تبریز بلند شد. این بنر که بنظر میاید تنها بنر بلند شده دردانشگاه تهران بود بسیار جلب توجه کرد و به تعبیری بعنوان “شعار محوری” اعتراضات جلوه کرد. شعار بنر دو جز متفاوت و بیربط را بهم گره زده است. مشاهدۀ هم سرنوشتی توده زحتمکش در مبارزات جاری طبقاتی شان در اقصی نقاط جهان به ضدیت با “نئولیبرالسیسم" سنجاق شده است. مشاهده مبارزه مشترک زحمتکشان گوشه و کنار جهان قطعا تایید هر سوسیال

نرخ متوسط  كاهش سالانه  حداقل دستمزد واقعی در بیش از چهار دهه حاكمیت جمهوری اسلامی چهار درصد بوده است! توجه كنید در ٤١ سال گذشته هر سال نرخ حداقل دستمزد واقعی كارگر چهار درصد نسبت به سال گذشته اش كاهش یافته است. جمهوری اسلامی به این هم قانع نبود، همین نرخ سقوط كرده حداقل دستمزد شامل بسیاری از كارگران كارگاههای كوچك نمیشود، شامل كارگران افغانستانی نمیشود، شامل كودكان كار نمیشود، شامل كار خانگی زنان نمیشود. پرداخت همین دستمزد ناچیز، همین نرخ فلاكت و بدبختی، به كارگران شركتهای بزرگ صنعتی نیز بارها و بارها با تعویقهای چند ماهه و شاید چند ساله مواجه شده است. هنگامیكه پس از اعتراضات و خشونتهای پلیسی بالاخره بخشی از آنرا پرداخت میكنند، ارزش ریال بعلت تورمهای سی چهل پنجاه درصدی بحدی كاهش پیدا كرده است كه ارزش واقعی دستمزد نصف نرخ سقوط داده شده حداقل دستمزد از آب در می آید! بعبارت دیگر، جمهوری فلاكت اسلامی، از این صریحتر نمیتواند بگوید كه خواستش بیگاری مطلق كارگر است و بس. هر روز و هر دقیقه توطئه و دستاویز جدیدی برای اعلام این موضع می یابد. یكدهه جنگ، یكدهه بازسازی خرابی های جنگ، یك دهه تورم، ی

پروسه تولید كالا  یا  پروسه توزیع ثروت دیوید هاروی منتقد نئولیبرالیسم مدعیست نئولیبرالیسم دارای این مشخصات اصلی است  1)   خصوصی سازی ، یعنی جابجائی حقوقی مالکیت بورژوائی از دولت به بخش خصوصی. بعبارت دیگر جابجائی مالکیت ثروت بدون اینکه نفس مالکیت بورژوائی زیر سوال رفته باشد﮳ این جابجائی بشکل مبادله ای در بازار بسرانجام میرسد که خود مثالی از دست بدست شدن ثروت است﮳  2)   کاهش مالیات بر سرمایه . مالیات پس از متحقق شدن سود، در پروسه توزیع ثروت پرداخت میشود.  3)   مقررات زدائی از بازار . بازار محل خرید و فروش است، محل مبادله ثروت است.   هر سه ویژگی سیاستهای نئولیبرالیستی در متن مبادله ثروت متحقق میشوند.   منتقد نئولیبرالیسم مدعی است سیاستهای نئولیبرالیستی نتیجه خواست و اراده افراد، تاچر و ریگان و پینوشه، برای حذف دولت رفاه است.  خروجی منتقد نئولیبرالیسم چه در سطح نظری و چه در سطح سیاسی و عملی جرح و تعدیل توزیع ثروت در خدمت "توزیع عادلانه ثروت" یا همان سرمایه داری اصلاح شده، سرمایه داری با چهره انسانی یا دولت رفاه است. نقطه عزیمت نقد مارکس به سرمایه داری اما نقد پروسه تولید کالاست.

    * حداقل دستمزد سال ١٣٥٨ ... ٤٣٧ دلار * حداقل دستمزد سال ١٣٩٩ ... ٧٩ دلار * نرخ متوسط سقوط سالانه دستمزد در ٤١ سال گذشته: ٤ درصد * حداقل دستمزد سال ١٤٠٠ باید به ١٣ میلیون تومان در ماه افزایش یابد تا برابر با حداقل دستمزد سال ١٣٥٨ شود قیمت فروش قوه كار كارگر چه باید باشد؟ پاسخ این سوال موضوع مجادله كارگر و كارفرما در چند قرن گذشته بوده است . هیچ فرمول جادوئی برای تعیین دستمزد كارگر وجود ندارد، آنچه كه هست توازن قواست، به میزانی كه كارگر بتواند قدرت خود را متحقق كنند، او میتواند نرخ دستمزدی منطبق بر یك زندگی شرافتمندانه از صاحب سرمایه مطالبه كند. در این راستا دستاوردهائی وجود دارند كه پائین تر اشاره میكنم. حداقل دستمزد فرمول بورژوا برای تعیین نرخ دستمزد است. الگوی حداقل دستمزد متاسفانه حتی از طرف بخش قابل ملاحظه ای از فعالین كارگری سوسیالیست بعنوان فرمول غائی تعیین دستمزد پذیرفته شده است. لازم است قدری در مورد نفس مقوله حداقل دستمزد مكث كرد.   حداقل دستمزد [1] به دستمزدی اطلاق میشود كه مزدبگیر بتواند بكمك آن هزینه معیشت، یعنی حداقل امكانات زیستی خود را تامین كند. حداقل دستمزد، ا